11.12.09
A restaurant for carnivores
τα λόγια είναι πεεεεεεριττάαααααααααααααα
(την ώρα που τρωγόμαστέεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε)
1.12.09
Subversive crossstitch
Αυτά είναι. Βελονάκι, νήμα, σταυροβελονιά και άλλες πατροπαράδοτες ρουμπρίκες. Το νέο τρεντ. Πάντα με το τατς του μιλλένιουμ και της σκληρής πραγματικότητας! Γιατί όπως λέγαμε και με την αγαπημένη μου Βρομιστερίδου "knitting is the new black".
25.11.09
23.11.09
27.10.09
Damn Ian!
Από τις χειρότερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει (ή τουλάχιστον έχω προσπαθήσει) ήταν του Ian Brown το 2000 στο Ρόδον. Απαράδεκτος, αγενής, άξεστος, σκέτο τσογλάνι. Μας έβρισε όλους πριν καν τελειώσει το λάιβ, μάζεψε τα μπογαλάκια του και την έκανε. Μετά από πολύ φτύσιμο στην κυριολεξία. Από τότε ορκίστηκα πως δεν θα παρακολουθήσω ξανά τη μουσική πορεία του. Tου στυλ Unfinished Monkey Business. Μετά από 9 χρόνια ασχολήθηκα ξανά με τον Μίστερ Μόνκεϊ μόλις τυχαία άκουσα το τελευταίο του σινγκλ. Το οποίο με έκανε να ψάξω και το βίντεο. Το άλμπουμ πάντως δεν το κατεβάζω.
12.10.09
6.10.09
Cake-monster-land!
Ο Scott Hove αποφάσισε να φτιάξει μια τουρτοπόλη, από ακρυλικά, ξύλα και χαρτόνια με απώτερο σκοπό το αίσθημα της προσωρινής άμυνας ενάντια στο χρόνο. Δηλαδή μπαίνεις στην τουρτοπόλη και κερδίζεις κάνα δυο χρονάκια. Επίσης όπως δηλώνει και ο ίδιος εδώ , τα γλυπτά του ινσταλέισον έχουν δοντάκια χαριτωμένα για να προστατέψουν το ειδυλιακό της υπόθεσης από τον έξω εχθρικό και γεμάτο σκοτούρες κόσμο.
Η Μπάρμπαρα Κάρτλαντ πάντως μια χαρά μελούρες θα έγραφε εδώ μέσα.
Η Μπάρμπαρα Κάρτλαντ πάντως μια χαρά μελούρες θα έγραφε εδώ μέσα.
23.9.09
15.9.09
The Informers OST
Πριν καμμιά 15αριά μέρες είδα την ταινία Τhe Informers. Χοντρικά, αναφερόταν στην δεκαετία του 80, στο πως μια παρέα τηνέιτζερς αντιμετώπιζε τα ναρκωτικά, το ελεύθερο σεξ υπό τον φόβο του έιτζ και γενικότερα τα προβλήματα επικοινωνίας με τους μεγαλύτερους. Θα μπορούσα άνετα να την κατατάξω στην κατηγορία τηλεταινιών, σχετικά πάντα με τα δικά μου δεδομένα. Ωστόσο, 2 πράγματα μου έκατσαν. Ο πατέρας ενός από τους τηνέιτζερς που τον ρόλο ενσάρκωνε ο Chris Isaak (!) και το τραγούδι στην αρχή της ταινίας. New Gold Dream από Simple Minds. Ήταν ότι πιο ταιριαστό θα μπορούσαν να επιλέξουν, μιας και η παραπομπή σε Usura (χρησιμοποίησαν το βασικό sample για το open your mind μια δεκαετία αργότερα) σε πήγαινε πολύ γλυκά από το τέλος των 80s στην αρχή των 90s.
*τα υπόλοιπα τραγούδια του σάουντρακ είναι εξίσου 80ίλες με κορυφή τους A Flock of Seagulls.
14.9.09
Οι Mad Sin φεύγουν, οι Meteors έρχονται...
Την περασμένη Παρασκευή έπαιζαν λάιβ οι Mad Sin στο Αν. Σαπόρτ ήταν οι Trash City Jokers (δεν τους ξέρω αλλά δεν θέλω να τους μάθω) και οι Ducky Boyz, πολύ αγαπημένοι μου.
Σε αυτή τη συναυλία λοιπόν, έλαβαν χώρα σκηνικά απείρου κάλλους. Πως λέμε έχεις κάλλο στον εγκέφαλο;
Είμαστε σχετικά μπροστά και κουνιόμαστε με τη μουσική. Παίζουν οι Ducky Boyz. Ένας δύο έχουν αρχίσει τα πόγκο μπροστά, όλοι τραγουδούσαμε και κουνιόμασταν αλλά όχι στο πικ. Ο Κωστής και ο Βασίλης θα μπορούσαν να πάνε και πιο μπροστά. Αναλογικά με το κούνημα πάντα. Κατεβαίνει από τα αριστερά μια νεαρά κυρία, κουνάμενη σινάμενη με τα χέρια σε ανάταση, βουτάει το μικρόφωνο από τα παιδιά που έπαιζαν και μας φωνάζει: "Είστε όλοι ξενέρωτοι ρεεεεεεεεεεεε, κουνηθείτε λίγοοοοοο". Κοιταζόμαστε, γελάμε. Σε λίγο ξανά μια από τα ίδια. Αφού μας την είπε 3-4 φορές, ότι είμαστε σε συναυλία psychobilly και δεν το έχουμε καταλάβει, ξεκινάει το πανηγύρι. Θυμήθηκα ευθύς αμέσως τη σκήνη στο "από το σούρουπο ώς την αυγή" όπου εκεί που όλα ήταν σχετικά ήρεμα, σκάνε τα ζόμπι και γίνεται της τρελής. Μπροστά μας εντωμεταξύ, χόρευε ένα ζεύγος βγαλμένο από τίκι ταινία της δεκαετίας του 70. Κερασάκια και φλόγες στα πουκάμισα και λίκνισμα αλά κομπαρσίτα. Δεν πα να κοπανούσαν τις κιθάρες κάτω τα παιδιά, το ζεύγος την είχε ακούσει Bert Kaempfert. Η κοπέλα μικροσκοπική, ο άντρας πελώριος. Και στο ύψος και στο πλάτος. Λίγο πριν το χαμό η κοπέλα απουσίαζε, η νεαρά κυρία είχε εξαφανιστεί κάπου αριστερά, ο Bert χόρευε και γενικότερα το κλίμα είχε φορτιστεί μετά τους χαρακτηρισμούς που είχαμε ακούσει και τα σπρωξίματα αριστερά δεξιά.
Ξαφνικά σκάει η νεαρά από αριστερά, χορεύει με τον Bert -τον καβατζάρει κιόλας για να κάνει stage diving να πέσει στα μαλακά- πέφτει πάνω του (αφού μας έβρισε), πέφτουν πάνω μας, καταλήγουν στο λασπωμένο πλακάκι του ΑΝ, σκάει μύτη η κοπέλα του, γίνεται τσαμπουκάς, η νεαρά τα παίρνει, σπρώχνει, όχι μόνο εμάς, αλλά και τις φίλες της, οι οποίες τα παίρνουν και σκάει ένα μαλλιοτράβηγμα άνευ προηγουμένου, τα παιδιά που έπαιζαν να προσπαθούν να τις χωρίσουν, η κοπέλα να έχει απομακρύνει τον Bert από τη νεαρά, η νεαρά να σπρώχνει τον Κωστή επειδή της την είχε πει πολάκις, ανακαλύπτω πως ένας ροκαμπιλάς λιώμα μπροστά μου ήταν μαζί της, του λέω να τη μαζέψει, νόκο ο μπιλάς, του ξαναλέω, τίποτα, ανακαλύπτω πως ήταν ξένος, του το λέω αγγλιστί, κόντεψε να πέσει κάτω από το λιώμα, καλά λέω σωθήκαμε, σκάει κόσμος να χωρίσει, να σπρώξει, να μαλλιοτραβήξει λίγο βρε αδερφέ! Και μετά σιωπή. Συνεχίστηκαν όλα σαν να μη συνέβει τίποτα. Η νεαρά δεν κάθησε να δει τους Μad Sin, κατά την έξοδό της δε από το ΑΝ άκουσα και κάποιους να της δίνουν συγχαρητήρια. Μπράβο λέω, ωραίοι είστε, σας λέει ξεφτίλες και χαίρεστε. Ζώα. Σημειωτέον πως η νεαρά κυρία, εθεάθη και στο Psychobilly Festival στην Πινιέδα της Ισπανίας τον Ιούνιο. Αλλά εκεί ήταν κιουριλέ. Ροκαμπίλυ βίντατζ με γόβα, βεντάλια και τα σχετικά. Της έπεφτε κομματάκι δύσκολο να μπουκάρει στα πιτς. Κατα τα άλλα, εδώ στα δικά μας, η συναυλία ήταν σαρωτική, οι Mad Sin χείμμαρος, δεν απογοήτευσαν κανέναν, ίσα ίσα η παρουσία του Koefte De Ville ήταν πληθωρική (σαν τον ίδιο) και φχαριστήθηκαν τα αυτάκια μας και τα ποδαράκια μας. Αντε να δούμε και στους Meteors πάλι με τι φρούτα θα έχουμε να κάνουμε.
Τι κατάλαβα από αυτή τη συναυλία:
1) Είμαι ξενέρωτη
2) Δεν ξέρω τι είναι το psychobilly. Λες και πρέπει να αποδείξω οτιδήποτε.
3) Έπρεπε να έχω ρίξει μερικά χαστούκια. Όταν είχα την ευκαιρία.
4) Χίλιες φορές συναυλίες στο εξωτερικό. Εκεί τουλάχιστον ακόμα και η καφρίλα έχει ποιότητα.
5) Ο Bert ήταν ο καλύτερος της βραδιάς
Σε αυτή τη συναυλία λοιπόν, έλαβαν χώρα σκηνικά απείρου κάλλους. Πως λέμε έχεις κάλλο στον εγκέφαλο;
Είμαστε σχετικά μπροστά και κουνιόμαστε με τη μουσική. Παίζουν οι Ducky Boyz. Ένας δύο έχουν αρχίσει τα πόγκο μπροστά, όλοι τραγουδούσαμε και κουνιόμασταν αλλά όχι στο πικ. Ο Κωστής και ο Βασίλης θα μπορούσαν να πάνε και πιο μπροστά. Αναλογικά με το κούνημα πάντα. Κατεβαίνει από τα αριστερά μια νεαρά κυρία, κουνάμενη σινάμενη με τα χέρια σε ανάταση, βουτάει το μικρόφωνο από τα παιδιά που έπαιζαν και μας φωνάζει: "Είστε όλοι ξενέρωτοι ρεεεεεεεεεεεε, κουνηθείτε λίγοοοοοο". Κοιταζόμαστε, γελάμε. Σε λίγο ξανά μια από τα ίδια. Αφού μας την είπε 3-4 φορές, ότι είμαστε σε συναυλία psychobilly και δεν το έχουμε καταλάβει, ξεκινάει το πανηγύρι. Θυμήθηκα ευθύς αμέσως τη σκήνη στο "από το σούρουπο ώς την αυγή" όπου εκεί που όλα ήταν σχετικά ήρεμα, σκάνε τα ζόμπι και γίνεται της τρελής. Μπροστά μας εντωμεταξύ, χόρευε ένα ζεύγος βγαλμένο από τίκι ταινία της δεκαετίας του 70. Κερασάκια και φλόγες στα πουκάμισα και λίκνισμα αλά κομπαρσίτα. Δεν πα να κοπανούσαν τις κιθάρες κάτω τα παιδιά, το ζεύγος την είχε ακούσει Bert Kaempfert. Η κοπέλα μικροσκοπική, ο άντρας πελώριος. Και στο ύψος και στο πλάτος. Λίγο πριν το χαμό η κοπέλα απουσίαζε, η νεαρά κυρία είχε εξαφανιστεί κάπου αριστερά, ο Bert χόρευε και γενικότερα το κλίμα είχε φορτιστεί μετά τους χαρακτηρισμούς που είχαμε ακούσει και τα σπρωξίματα αριστερά δεξιά.
Ξαφνικά σκάει η νεαρά από αριστερά, χορεύει με τον Bert -τον καβατζάρει κιόλας για να κάνει stage diving να πέσει στα μαλακά- πέφτει πάνω του (αφού μας έβρισε), πέφτουν πάνω μας, καταλήγουν στο λασπωμένο πλακάκι του ΑΝ, σκάει μύτη η κοπέλα του, γίνεται τσαμπουκάς, η νεαρά τα παίρνει, σπρώχνει, όχι μόνο εμάς, αλλά και τις φίλες της, οι οποίες τα παίρνουν και σκάει ένα μαλλιοτράβηγμα άνευ προηγουμένου, τα παιδιά που έπαιζαν να προσπαθούν να τις χωρίσουν, η κοπέλα να έχει απομακρύνει τον Bert από τη νεαρά, η νεαρά να σπρώχνει τον Κωστή επειδή της την είχε πει πολάκις, ανακαλύπτω πως ένας ροκαμπιλάς λιώμα μπροστά μου ήταν μαζί της, του λέω να τη μαζέψει, νόκο ο μπιλάς, του ξαναλέω, τίποτα, ανακαλύπτω πως ήταν ξένος, του το λέω αγγλιστί, κόντεψε να πέσει κάτω από το λιώμα, καλά λέω σωθήκαμε, σκάει κόσμος να χωρίσει, να σπρώξει, να μαλλιοτραβήξει λίγο βρε αδερφέ! Και μετά σιωπή. Συνεχίστηκαν όλα σαν να μη συνέβει τίποτα. Η νεαρά δεν κάθησε να δει τους Μad Sin, κατά την έξοδό της δε από το ΑΝ άκουσα και κάποιους να της δίνουν συγχαρητήρια. Μπράβο λέω, ωραίοι είστε, σας λέει ξεφτίλες και χαίρεστε. Ζώα. Σημειωτέον πως η νεαρά κυρία, εθεάθη και στο Psychobilly Festival στην Πινιέδα της Ισπανίας τον Ιούνιο. Αλλά εκεί ήταν κιουριλέ. Ροκαμπίλυ βίντατζ με γόβα, βεντάλια και τα σχετικά. Της έπεφτε κομματάκι δύσκολο να μπουκάρει στα πιτς. Κατα τα άλλα, εδώ στα δικά μας, η συναυλία ήταν σαρωτική, οι Mad Sin χείμμαρος, δεν απογοήτευσαν κανέναν, ίσα ίσα η παρουσία του Koefte De Ville ήταν πληθωρική (σαν τον ίδιο) και φχαριστήθηκαν τα αυτάκια μας και τα ποδαράκια μας. Αντε να δούμε και στους Meteors πάλι με τι φρούτα θα έχουμε να κάνουμε.
Τι κατάλαβα από αυτή τη συναυλία:
1) Είμαι ξενέρωτη
2) Δεν ξέρω τι είναι το psychobilly. Λες και πρέπει να αποδείξω οτιδήποτε.
3) Έπρεπε να έχω ρίξει μερικά χαστούκια. Όταν είχα την ευκαιρία.
4) Χίλιες φορές συναυλίες στο εξωτερικό. Εκεί τουλάχιστον ακόμα και η καφρίλα έχει ποιότητα.
5) Ο Bert ήταν ο καλύτερος της βραδιάς
FUCK BUTTONS
Από το πρωί έχω που ακούω το τελευταίο τους σινγκλ, Surf Solar. Μπρίλιαντ!
Κάνω πολλούς συνειρμούς...Το προηγούμενο τους ωστόσο μου έφερε πονοκέφαλο. Δε με χάλασε ο θόρυβος αλλά το βρήκα πολύ μονότονο. Μα πάρα πολύ.
13.9.09
The Montage Art of Winston Smith
Από παιδί είχα τρελή αδυναμία στα κολάζ. Θυμάμαι στο γυμνάσιο, πιο πολύ με ενδιέφερε να ντύσω ντοσιέδες και ντοσιέδες με αποκόματα από περιοδικά, παρά να τους γεμίσω με κάτι. Ο ενθουσιασμός μου ήταν μεγάλος όταν λίγα χρόνια μετά, γύρω στο 92, ανακάλυψα τον Winston Smith. Και αυτό, λόγω της μεγάλης μου αγάπης για τους Dead Kennedys και γενικότερα για τα συγκροτήματα της Alternative Τentacles. O Smith ήταν ας το πούμε ο επίσημος ιλλουστρέιτορ-κολάζ-άρτιστ του λέιμπελ. Ήταν πολύ μεγάλη στιγμή να βγάζεις τη ζελατίνα από το βινύλιο και να ανακαλύπτεις μέσα εκτός του δίσκου, στίκερς, αφισάκια και φλάιερς όλα επιμελήμένα από τον παραπάνω καλλιτέχνη. Το δυνατό -και πιο άπιαστο- σημείο του είναι η έμπνευση. Όχι τόσο η διαδικασία. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα ήθελα να ασχοληθώ με το κολάζ πιο επαγγελματικά. Αλλά κάθε φορά που έβλεπα καινούργια δουλειά του Winston Smith, εγκατέλειπα...
λινκς:
Winston Smith
Screen printing from D*Face
Το screen printing είναι από τις μεγάλες μου αγάπες. Τόσο μεγάλη που ψάχνω να βρω τρόπο για κατασκευή χειροποιήτης οικιακής μηχανής. Χαίρομαι να βλέπω καλλιτέχνες να το χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον D*Face, ένα από τα εναλλακτικά παιδιά της βρετανικής street art.
λινκς
juxtapoz
d*face
6.9.09
Alice update...
Η αλήθεια είναι πως η Αnne Hathaway ως Αλίκη, με αυτό το φρύδι και αυτό το κραγιόν, φέρνει σε γηραιότερη βέρσιον της ηρωίδας. Σαν οικογενειακό πορτρέτο ένα πράγμα, κρεμασμένο σε τοίχο ντυμένο με βαριά και σκοτεινή ταπετσαρία σε παλαιό αρχοντικό. Μην πω πως μυρίζει και ταγγίλα.
Η Hathaway έχει το ρόλο της λευκής βασίλισσας όπου σαφώς της ταιριάζει καλύτερα δεν το συζητώ! Merci spiral :)
31.8.09
21.8.09
20.8.09
Τα σαλόνια και τα αλώνια
Η νεαρά Millie Cockton είναι εκκολαπτόμενη σχεδιάστρια μόδας, βρετανίδα, 19 χρονών, φοιτήτρια (ακόμα) και σύντομα με δική της κολεξιόν. Τα σχέδιά της έχουν λατρευτεί στο Dazed, εκθέτει στο Σόχο, οφείλει την κλίση της στη μόδα στη γιαγιά της που έφτιαχνε μαρμελάδες και σεμεδάκια και φιλοδοξεί παράλληλα με το επόμενο εξάμηνο της σχολής της να εγκαινιάσει και τη μπουτίκ της. Μετα συνοδείας φυσικά παχυλού κομποδέματος στον κόρφο της. Ακριβώς δηλαδή όπως εσύ πας στη σχολή σου, φτύνεις αίμα να πάρεις πτυχίο και δουλέυεις γκαρσόνι παράλληλα για να πληρώνεις τα έξοδά σου. Μα τι άδικη που είναι η παλιοζωή μερικές φορές...
19.8.09
666 Photography
Οι 4 εποχές υπό τον φακό του στούντιο 666.
Πλας ένας σκασμός φωτογραφιών με ονειρικά παραμυθένια κόνσεπτ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
