Ποτέ δεν ήμουν "του γάμου". Τον είχα μάλιστα στο "απεταξάμην" επί σειρά ετών. Οι κορδελίτσες, τα φρουφρουδάκια και όλα τα παρόμοια γλυκερά μου έφερναν μια αίσθηση αηδίας. Και ακόμα μου φέρνουν. Ωστόσο, έχω αφήσει πίσω μου (σχετικώς) την ταμπέλα του "φορτηγατζή με το Scania παρκαρισμένο απ'εξω" όπου επιτυχώς μου είχε αναρτήσει πρόσωπο της (τότε) παρέας. Μπορώ άνετα να κυκλοφορώ και με ποδήλατο. Μετά μάλιστα, από πολλαπλά γεγονότα (ή κατάγματα) απείρου κάλλους, είχα διαλέξει μονόκλινο δωμάτιο δια παντός. Ένα βήμα πριν τον Morissey. Πριν όμως. Γιατί καλή καλή η μοναξιά αλλά η αγαμία επιφέρει μαλάκυνση στο τέλος.
Against all odds λοιπόν έπεσα πάνω σε αυτόν που με έκανε να αναθεωρήσω πολλά. Στην αρχή το χαβά μου, την ανεξαρτησία μου, το φόβο μην κουβαληθώ σε δίκλινο. Καλά χτίζεις το τείχος, τριπλοκλειδώνεις την πόρτα και πετάς και το κλειδί. Τι γίνεται όμως όταν θελήσεις να βγεις? Σπρώχνεις, χτυπάς και το τείχος εκεί. Παίρνεις σφυρί, τίποτα. Καταριέσαι όλο το σύμπαν, αρχίζεις και φτύνεις βατράχια που βρίσκουν τον άλλον στο δόξα πατρί και του τη λες από πάνω που στέκεται ακόμα όρθιος.
Ωσπου μια ωραία ημέρα, επιστρέφοντας τα κλειδιά (του παραδείσου) ως δια μαγείας όλα αλλάζουν. Το τείχος σπάει, γκρεμίζεται, και δεν σε νοιάζει που βρίσκεσαι ξαφνικά στο κέντρο του κόσμου ντυμένος τη γύμνια σου. Λες και τα κλειδιά που ετοιμαζόσουν να επιστρέψεις, προορίζονταν για τη δική σου τριπλοκλειδωμένη πόρτα.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Το ταξίδι που ξεκίνησε πέρυσι, θα συνεχίζεται για πάντα. Και είναι το σημαντικότερο της ζωής μου.
