Από παιδί είχα τρελή αδυναμία στα κολάζ. Θυμάμαι στο γυμνάσιο, πιο πολύ με ενδιέφερε να ντύσω ντοσιέδες και ντοσιέδες με αποκόματα από περιοδικά, παρά να τους γεμίσω με κάτι. Ο ενθουσιασμός μου ήταν μεγάλος όταν λίγα χρόνια μετά, γύρω στο 92, ανακάλυψα τον Winston Smith. Και αυτό, λόγω της μεγάλης μου αγάπης για τους Dead Kennedys και γενικότερα για τα συγκροτήματα της Alternative Τentacles. O Smith ήταν ας το πούμε ο επίσημος ιλλουστρέιτορ-κολάζ-άρτιστ του λέιμπελ. Ήταν πολύ μεγάλη στιγμή να βγάζεις τη ζελατίνα από το βινύλιο και να ανακαλύπτεις μέσα εκτός του δίσκου, στίκερς, αφισάκια και φλάιερς όλα επιμελήμένα από τον παραπάνω καλλιτέχνη. Το δυνατό -και πιο άπιαστο- σημείο του είναι η έμπνευση. Όχι τόσο η διαδικασία. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα ήθελα να ασχοληθώ με το κολάζ πιο επαγγελματικά. Αλλά κάθε φορά που έβλεπα καινούργια δουλειά του Winston Smith, εγκατέλειπα...
λινκς:
Winston Smith
