22.7.09

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

Αθήνα


Ότι έχουμε επιστρέψει στην Αθήνα, κατάκοποι αλλά χαρούμενοι, αγχωμένοι αλλά και ανυπόμονοι για το επερχόμενο ταξίδι. Ο γάμος ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία, όπως και να το κάνεις εν γένει, είναι μια διαφορετική από τις υπόλοιπες, στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου, ιδιαίτερα αν οι άνθρωποι που την πλαισιώνουν σε κάνουν ευτυχισμένο. Προσωπικά δεν έδινα ποτέ και τόση σημασία στην όλη διαδικασία, ίσα ίσα που κορόιδευα κάτι προσκλητήρια του τύπου: "στη σημαντικότερη στιγμή της ζωής μας..." (δηλαδή η γέννα είναι λιγότερο σημαντική?), "επιτέλους έφτασε η ώρα που θα ενώσουμε τις ζωές μας..." (λες και η λειτουργία και ο παππάς ενώνουν τις ζωές των ανθρώπων) κ.λπ. Ωστόσο δεν περίμενα πως θα ήταν τοσο ωραία, να έχεις γύρω σου όλους τους φίλους σου και γενικότερα αγαπημένα πρόσωπα και να το γιορτάσεις με ένα super πάρτυ. Γιατί ο γάμος ήταν πάρτυ. Και το ευχαριστηθήκαμε όλοι ανεξαρτήτως ηλικίας και μουσικών γούστων. Και ευχαριστώ όλους που περάσαμε τόσο ωραία. Καταλήγω πως ο γάμος είναι σαν το παστίτσιο. Το ζεύγος είναι τα μακαρόνια και τα αγαπημένα πρόσωπα η μπεσαμέλ. Αν λείπει η μπεσαμέλ, απλά δεν είναι παστίτσιο. Παμ παρακάτω.


Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket